Հայուհիները ժանյակներ հյուսել են մատներով, ասեղով, հելունով, գոբենակով, մաքոքով և այլ եղանակներով: Ժանյակը լայնորեն կիրառվում էր ինչպես հայկական տարազում, այնպես էլ կենցաղում: Հայկական ժանյակում գերակշռում է սպիտակ գույնը, սակայն հայկական տարազում կիրառված ժանյակներն աչքի են ընկնում մեղմ երանգավորումներով:

Հայկական ասեղնագործ ժանյակները տարբերվում են եվրոպականից կարով՝ յուրահատուկ օղակ-հանգույցով, զարդանախշային ինքնուրույնությամբ, նուրբ եթերային տեսքով: Հայկական ժանյակի դեպքում դաշտը և նախշերը հյուսվում են միաժամանակ, միմյանց հետ:
Հայկական ժանյակի յուրահատկությունը պարզորոշ արտահայտվում է, բացի կատարման տեխնիկայից, նաև զարդանախշերի, դրանց խմբի, ընդհանուր հորինվածքի մեջ: Ժանյակներում միահյուսված են երկրաչափական, տիեզերական, կենդանական, բուսական և այլ զարդանախշեր: Աչքի է ընկնում արևի նշանը, որը պատկերվում է որպես բարդ անիվ: Հավերժության նշանը կազմված է մահիկաձևերից, որոնք դուրս գալով վարդյակի կենտրոնից՝ դեպի եզրերն են վազում, ստեղծելով վազքի, հարատև շարժման պատրանք: