Դարեր շարունակ ժողովրդական բժշկությունն իր արդյունավետությունն ապացուցել է վարակիչ և ոչ վարակիչ հիվանդությունների կանխարգելման, խրոնիկական և գաղտնի ընթացող, ինչպես նաև հոգեկան հիվանդությունների դեմ պայքարում և ծերաբանության հարցերում։
Ըստ Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպության (ԱՀԿ), ժողովրդական բժշկությունը առողջության հետ կապված տարբեր մոտեցումներ, գիտելիքներ ու հավատալիքներ, ինչպես նաև բուսական, կենդանական, հանքային ծագում ունեցող դեղորայքային միջոցներ, սպիրիտուալ մանուալ (հոգեկան բժշկության ուղղություն), բուժում և վարժություններ ներառող համալիր է, որն առանձին կամ համակցված ձևով կիրառվում է հիվանդությունների կանխարգելման, ախտորոշման և բուժման նպատակով։
Ժողովրդական բժշկությունն այլ կերպ անվանում են նաև ավանդական, այլընտրանքային, բնական, ոչ օրտոդոքսալ կամ կոմպլեմենտար տերմիններով։ Այն կապված է աշխարհագրական որոշակի տեղանքի հետ և, որպես կանոն, բանավոր ձևով ավանդաբար փոխանցվում է ուսուցչից աշակերտին։
«Ավանդական բժշկություն» տերմինը հավաքական է, այն վերաբերում է ինչպես չինական, հնդկական կամ արաբական բժշկությանը, այնպես էլ այլ ժողովուրդների սերնդե սերունդ փոխանցվող բժշկության տարբեր ձևերին։