Ժողովրդական գորգագործներն աշխատում էին առանց գծագրի: Ժողովրդական գորգերի պատկերներն ավելի պարզ են և կազմված են հիմնականում մեդալիոններից, որոնց անունները պահպանվել են տոնական թխվածքի մեջ՝ գաթա, կրկենի, բաղարջ: Գորգերում տարածված են երկրաչափական, բուսական, թռչնային, կենդանական զարդանկարներ՝ ենթարկված ոճավորման: Հանդիպում են նաև տիեզերական մարմինների, աշխատանքային գործիքների, զենքերի, կենցաղային իրերի, ճարտարապետական բնույթի պատկերներ ու նրանցից կազմված հորինվածքներ, մանրանկարչական խորանների կամարներին նմանվող հորինվածքներ: Վիշապագորգերն ամենաթանկարժեք հայկական գորգերն են, որոնք պահպանել են գորգագործության բարդ տեսակի ազգային ոճը:

Հայկական գորգի գեղեցիկ տեսքը, զարդանկարների հետ, ապահովում են գույները: Թելերը ներկվել են բնական ներկերով: Վաղ միջնադարից կենդանական ներկը՝ որդան կարմիրը Հայաստանի պարծանքն է եղել: Հայաստանի որդան կարմիրը որպես ներկանյութ շատ բարձր որակ ունի: Նրանով ներկել են նաև թագավորական հագուստը՝ ծիրանին, օգտագործել են մանրանկարչության, դաջազարդության մեջ: Լայնորեն օգտագործվել են հողի ներկատու տեսակները (օխրաները)՝ թելերը դեղին կամ մուգ կարմիր ներկելու համար: Նույնիսկ բուսական նյութերով ներկելիս գործածվում էին հանքային նյութեր՝ շիբ, կիր՝ ներկի գույնն ամրացնելու նպատակով: Օգտագործվել է նաև խլաքար: Հայաստանի ներկատու բույսերից ամենաարժեքավորը, որը նաև արտահանվել է, տորոնն է. սրանից ստացվում է կարմիր ներկ:

Հայկական գորգերը գործվում են կրկնակի հանգույցով: Գործող թելով արվում են հանգույցներ՝ հենքի երկու թելի վրա, կողք կողքի, հորիզոնական շարքերով:

Կարպետները, գորգերը գործում են տորքի վրա, որը կոչվում էր նաև ոստան, դազգահ, հաստոց:

Կարպետագործության և գորգագործության հետ կապված աշխատանքներն իրենց արտահայտությունն են գտել ժողովրդական բանահյուսության մեջ: Երգերը, պարերգերը, առակները, հեքիաթները, հանելուկները արտահայտել են կանանց աշխատանքային առօրյան: