Պահպանված ամենահին ասեղնագործ պատառիկները հայտնաբերվել են Նիկողայոս Մառի հնագիտական արշավախմբի՝ հայկական միջնադարյան Անի քաղաքում կատարած պեղումներից: Գոյություն ունեն նաև 13-րդ դարի ձեռագրերի ասեղնագործված կազմաստառներ, ինչպես նաև 15-րդ դարասկզբի եկեղեցական զարդարանքներ:

Ժողովրդական  ասեղնագործությունը, կրելով առօրյա կյանքի ու կենցաղի բնորոշ գծերը, արտահայտել է երկրի տարբեր պատմա-մշակութային շրջանների առանձնահատկությունները: Հայկական ասեղնագործության խոշոր կենտրոն-դպրոցներ էին Վան-Վասպուրականի, Շիրակ-Կարինի, Սյունիքի, Արարատյան դաշտի, Կիլիկիայի, ինչպես նաև Պոլսի, Թիֆլիսի, գաղթօջախների հայկական ասեղնագործական դպրոցները: Այս դպրոցներից յուրաքանչյուրն ուներ ասեղնագործության իր առանձնահատկությունները, որոնք դրսևորվում էին կիրառվող թելերի որակի, զարդանախշերի և կատարման եղանակի մեջ: Հայկական ասեղնագործությունը բնութագրվում է ավանդական  կարատեսակների բազմազանությամբ, որոնցից մի քանիսը ստացել են ծագման, ինչպես նաև տարածման շրջանների կամ քաղաքների անունները՝ Վանի, Մարաշի, Այնթապի և այլն: Դրանցից շատերը հանդիպում են նաև Հայաստանի այլ շրջաններում, ինչպես նաև գաղթօջախներում:

Հայկական ասեղնագործ արվեստում հանդիպում են երկրաչափական, բուսական, կենդանական, ճարտարապետական, երկնային մարմինների զարդանախշեր, պատկերագրություններ:

Հայկական ասեղնագործ արվեստի ինքնատիպությունը, առանձնահատկությունները դարից դար ամուր պահպանվել են ժողովրդական լայն զանգվածների շրջանում: Այդ արվեստի տարածումը հայրենիքում և այլ երկրներում կապված է հայ ժողովրդի պատմության հետ. թշնամիների հարվածներից հաճախ կործանվել են քաղաքներ և տեղի են ունեցել մեծ գաղթեր դեպի աշխարհի տարբեր կողմեր, քաղաքական իրադարձությունների պատճառով խոշոր տեղաշարժեր են կատարվել նաև երկրի ներսում: Հատկանշական է, որ ամենուրեք էլ հայ վարպետներն աչքի են ընկել բազմատեսակ արհեստներով, այդ թվում նաև ասեղնագործությամբ։