Հայկական ժողովրդական մշակույթում առանձնահատուկ տեղ ունեն փայտե «դաղդղանները», որոնք թալիսմանի նշանակություն ունեին, այսինքն պետք է պաշտպանեին չար ոգիներից, չար աչքից։ Դրանք շատ լայն կիրառություն են ունեցել հայ ժողովրդի կյանքում: Դաղդղան պատրաստելու ժամանակ ժողովրդական վարպետի միտքը պետք է անպայման անաղարտ լիներ, առանց բացասական հույզերի, անհրաժեշտ էր ամբողջությամբ կենտրոնանալ դաղդղանի ստեղծման ընթացքի վրա։ Տան համար կիրառվող մեծ դաղդղանները հիմնականում կախում էին մուտքի մոտ կամ ներսում՝ կենտրոնական սյան վրա: Դաղդղաններ պատրաստում էին նաև մարդկանց համար, կախում էին նորածինների օրորոցներից ու դաստակից, ամրացնում նրա գլխաշորին կամ բարձին: Տարածված էր գյուղացու տնտեսության մեջ կարևոր տեղ գրավող խոշոր եղջերավոր անասունների վզից կամ պոզից դաղդղան կախելը: Դաղդղանը կիրառվել է նաև կահույքի, կուժերի ու կճուճների վրա: Դաղդղան պատրաստելիս սովորաբար սրբազան համարվող ծառերի փայտանյութ էին օգտագործում՝ ընկուզենու, կաղնու, բայց նաև՝ հաճարենու, պտղատու տարբեր ծառերի: Ըստ ձևի դաղդղանները լինում են հիմնականում լուսնաձև, խոյակերպ, ինչպես նաև եռանկյունաձև, երկարավուն (կախվում էին ուլունքաշարով և օգտագործվում այն դեպքում, երբ երեխա չէին ունենում), իսկ նորածինների համար նախատեսված դաղդղանները փոքր են՝ գլանաձև, խորանարդաձև կամ տափակ քառակուսի: Դաղդղանների վրա փորագրված նախշերը հիմնականում արևի, հավերժության, ջրի խորհրդանշաններ են:  Տարածված են հավերժության նախշը, վեցից մինչև ութ թևանի վարդյակները, կեռխաչը, տերևներն ու եռանկյունները, երբեմն նաև խաչերը:

Փայտի գեղարվեստական փորագրության ամենակարևոր առանձնահատկություններից է ժողովրդական հենքը, իրի կիրառական նշանակությամբ պայմանավորված գեղարվեստական ձևավորումը։ Կարևոր է այդ իրերի մշակման, նրանց ձևերի, զարդանախշերի ավանդական ընկալումը, ինչը հաջորդաբար անցնում էր սերնդից սերունդ, վարպետից վարպետ, իրից իր։