Գոբենակի ժանյակի հայրենիքը համարվում է Իտալիան, որտեղից այն 16-րդ դարից տարածվել է ողջ Եվրոպայում: 19-րդ դարում այն մեծ ժողովրդականություն էր ստացել Արևելյան Եվրոպայում՝ մասնավորապես սլավոնական էթնոսների մեջ: Այսօր էլ Ռուսաստանում, Չեխիայում, Սլովակիայում և այլ երկրներում գոբենակի ժանյակը շարունակում է պահպանվել ու զարգանալ որպես ազգային մշակույթի մաս:
Գոբենակագործ ժանյակը հայոց մեջ հայտնի է 19-րդ դարի կեսերից, սակայն, հնարավոր է նաև ավելի վաղ դրա գործածությունը, քանի որ բարբառներում պահպանվել են դրա տեղական անվանումները: Օրինակ Վանում այն հայտնի էր ճան-պարկ անունով, իսկ Կարինում՝ քոփանակ ձևով, որտեղից էլ առաջացել է հայերեն գոբենակ տերմինը: Գոբենակով հյուսած ժանյակները, բացի Վանից ու Կարինից, հայտնի էին Ալեքսանդրապոլում, Երևանում, Շուշիում, Թիֆլիսում և Արևմտյան Հայաստանի ու հայաբնակ այլ քաղաքներում:
Գոբենակն իրենից ներկայացնում է բարձիկ և փայտե կոճիներ, որոնց վրա փաթաթվում է գործող թելը: Գոբենակով ժանյակ հյուսելու համար բարձիկի վրա ամրացնում են ժանյակի տեխնիկական նկարը, որոնց վրա, թելերի հատման կետերում անցքեր են արված: Այդ անցքերում ամրացնում են քորոցներ, որոնց շուրջ էլ փաթաթում են, պտտում են թելերը որոշակի ուղղությամբ: Գոբենակով հյուսում են ինչպես երկար, ժապավենաձև, այնպես էլ խոշոր ու մանր չափերի առանձին ժանյակներ, որոնք միացնելով իրար ստանում էին մեծ չափերի ժանյակե առարկաներ: Գոբենակի ժանյակ հյուսում էն ինչպես բամբակյա, այնպես էլ մետաքսյա, վուշե սև ու սպիտակ թելերով:
Ավանդաբար հայուհիները գոբենակով գործել են առավելապես ժապավենաձև ժանյակներ սպիտակ բամբակյա թելերով՝ որպես եզրազարդ օգտագործելու համար, սակայն թանգարանային հավաքածուներում առկա են նաև փոքրաչափ տակդիրներ կամ ծածկոցներ, ինչպես նաև այլ առարկաների գեղազարդման մեջ գործածված ժանյակներ:
20-րդ դարում գոբենակի ժանյակը մոռացության մատնվեց, սակայն արդի հայ վարպետներից Անահիտ Իսունցը և Արմինե Աթոյանը սկսել են ստեղծագործել նաև այս տեխնիկայով:
